Nun ete quistu lu mumentu

A ncaδδu a llu ciucciarieδδu, ca se chiamàa Cusiminu, papa Caliazzu, pàricu te Lucugnanu, sta' sçìa te unita alli amici soi allu panieri de Lessanu. Tenìanu l'abbetùtine cu bàsçianu quasi tutte le lunetèi, filu cu ccàttanu quarcheccosa, ma cu sse a' facenu nna pagnotta cu llu tumàcchiu e cu nci se bìenu te subbra nnu quintu te marvasìa.

Sapiti, no?, ca prima te lu paise nc'ete nna bella nchianata; a stu puntu lu ciùcciu Cusiminu strunculisçiàu, ibbe nnu scartu, se mbrigghiàu li pieti e catìu (ìa nnu ccertu tiempu ci lu Cusiminu te lu bellu bellu se menàa a nterra e defrescàa!). Papa Caliazzu sçuppàu a nterra cu iδδu, anzi sutta a iδδu percé rrumase cu nn'anca sutta alla panza te la èstia.

Li amici te pressa scìsera e se cucchiàra cu dèsçianu nna manu all'acciprete, ca strengìa la lìngua tra lli tienti pe lla tulore e, serài, se ntartenìa cu nnu bastima.

Papa Caliazzu tentàa cu rrùnchia l'anca, ci nde la llìbbera te sutta allu ciùcciu, ma, nu putendu, retàa:

- Issa, Cusiminu! Àusate, mmaluratu ci sinti! - e lu teràa pe capisci e ni tìa sçaffe a ncueδδu.

Li amici se cutìanu la scena, capèra ca l'acciprete nu s'ìa fattu nienti te male e se la retìanu. Moi papa Caliazzu, ngialenutu pe lla ràggia, retàa stizzatu:

- Ntìsate, discraziatu, mo' me scrafazzi l'anca.

Ma lu Cusiminu àìa puggiata la capu nterra e nu sse mmuìa, parìa quasi ca ulìa cu sse ddurmisca.

- Na, ci t'à scriatu, ca su' statu ièu stessu! Bruttu ciùcciu futtutu, uèi tte àusi? E ui, fessa, iutàtime!

Li amici moi se tenìanu la panza pe lli risi e cercàanu cu ntìsanu l'animale. Nienti te fare, lu Cusiminu nu facìa nna sula mmossa e lu patrunu se dannàa.

- Cumpare acciprete, nvece cu stròlechi e cu tte la pigghi cu lla éstia e cu nnui, percène nu ccerchi iutu a Domeneddìu? - disse don Rafeli Checheché.

- Fùttite puru tie, cumpare Checheché; ete quistu lu mumentu cu pensu a Diu? - respuse rraggiatu papa Caliazzu.