50 - Santu Ronzu capicàutu

Sienti stu fattu e poi me dici ci nun àggiu raggiòne ièu. À successu tiempu rretu pròpriu a Lecce.

Cu llu biròcciu càrrecu te cascette de oe frische se truàu a passare te la chiazza te Santu Ronzu nèsciu nnu ciaòe te Cascignanu de li Rieci; rriatu cùcchiu a lle capande, pròpiu nanti a una te le quattru spežarèi, uardandu la stàtua àuta a ncima a lla culonna, δδu ngannafete, cchiùi cu fazza lu spiritosu te lu mìnchia ci era, fice ca ddummandàu a cquiδδa ci ni stìa ssettata te coste:

«Ci ete δδu Santu cu lla mìtria a ncapu?» - (comu sia ca nu llu sapìa, nnu Santu de stu gènere!).

Respuse la ciuàra:

«Santu Ronzu nèsciu, no?».

«E percéne tene le ttre tìsçete perte cussìne?» - e fice iδδu la mmossa cu lla manu mancina.

Iδδa, cu mmantegna lu schersu te li fessa ci èranu, respundìu cu nna ccerta furbìzia:

«Santu Ronzu ae tecendu e musciandu ca ttrete suntu a Lecce li leccesi bueni e dritti: Iδδu stessu, lu Giustu, lu Furtunatu; tutti l'àutri, fonde Santa Rini, suntu... sona-campane mangia-cozze, fìmmene e màsculi... tutti curnuti!».

E ciaòe e ciuàra se fìcera nna bella risata alle spaδδe de li cetatini leccesi.

Dopu puru ci la pensàa allu stessu motu, a Santu Ronzu nèsciu nu nni piazze lu schersu, percé - secundu lu dittèriu - "de li toi uèi nde tici ma nu mbuèi nde sienti". Llora, nu putendu suffrire cu bìsçia pigghiare pe fessa li Leccesi soi, spècie te do' capustieδδi ppòppeti te paìse, sienti cce nni cumbenàu (a fiate Santu Ronzu era capicàutu, sai?): nna rota…, ei, de subbra a nnu petrùδδulu passàu, e lu biròcciu buccàu te nna parte e se mmertecàu. Còccia ci se rumpìu nnu sulu uèu tra tanti! Nvece li do' capustieδδi sçuppàra a nterra, tuzzàra la capu susu a llu nzalecatu e rrumàsera stisi, muerti! Nun ìbbera, pericci loru, mancu lu tiempu cu sse mpàranu... pe nn'àura fiata!

Prima tutti li presienti dìssera "Bencistà!", ma poi se mìsera cu ddescùtanu, poi finèra cu ppurfètecanu e cu sse llìtecanu; ci pensàa ca lu Santu aìa fattu buenu cu sse la scunta, àutri tecìanu ca ìa statu supèrchiu, alla fine la giràra alla pulìtica e se lamentàra ca lu Prutettore de Lecce e de tuttu lu Salentu tene cuntu de ccerte cose e nu sse ccorge (o face finta ca nu bite) quandu lu sìndecu, lu mèsciu de chiazza, lu rassieri, alli pieti de la culonna, sutta all'ecchi soi stessi, se mìntenu a mpàuta e se scùndenu lu mmuccu te la dessunestate. Tandu Santu Ronzu s'ìa fare ssèntere! Nc'era puru quarchetunu ca, cittu cittu, facìa nutare ca, veramente, te quandu doi sièculi e mienžu rretu aìa sarvata la cità te lu terramotu, be, Santu Ronzu… cce mmeràculi ìa fatti a vantàggiu de li Leccesi? Decimuni la verità tra nnui! Sannicola te Bari, nvece...

Nun ete cosa giusta, però, sçiuscettu, cu tte lassu frasturnatu e scuncertatu, dopu ci à' lettu nnu fattu sìmele. Pe cquistu ièu ògghiu cu sçiungu doi-ttrete àutre sturielle, curiose e llecre, a mmotu cu cchiuti poi stu libbru e cu rrimani cu llu core tranquillu e scusçetatu.